De Verkiezingen van 2017: Een Oproep voor Verandering en de Opkomst van Emmanuel Macron
De Franse politiek heeft altijd een fascinerend toneelstuk geweest, gevormd door ideologische botsingen, charisma van leiders en onverwachte wendingen. Maar weinig gebeurtenissen hebben zo’n diepgaande impact gehad als de presidentsverkiezingen van 2017. Deze verkiezingen waren niet alleen een strijd om het hoogste ambt in Frankrijk, maar ook een reflectie van een diepere malaise binnen de traditionele politieke orde. De opkomst van Emmanuel Macron, een jonge econoom zonder banden met de gevestigde partijen, symboliseerde deze drang naar verandering.
Macron’s campagne was ongebruikelijk. Hij richtte zich rechtstreeks op de kiezer via social media en pleitte voor een pragmatische aanpak van economische problemen en sociale ongelijkheid. Hij positioneerde zichzelf als “een outsider” die los stond van de corruptie en het wantrouwen dat veel Fransen koesterden tegenover de traditionele politieke partijen, zoals de Socialistische Partij (PS) en Les Républicains (LR).
De oorzaken voor Macron’s succes waren complex en multi-factorieel. Ten eerste speelde een diepgaand gevoel van onvrede over de economische stagnatie een belangrijke rol. Hoewel Frankrijk geen sterke recessie had meegemaakt, voelden veel mensen zich achtergesteld door de stijgende kosten van levensonderhoud en de hoge werkloosheid, vooral onder jongeren.
Ten tweede was er een toenemend wantrouwen in de politieke elite. De traditionele partijen werden gezien als uitgediend, niet langer in staat om de uitdagingen van de 21e eeuw aan te gaan. Macron’s campagne bood een frisse wind en beloofde een nieuwe manier van politiek bedrijven, gebaseerd op transparantie en inclusiviteit.
Macron’s verkiezingsoverwinning was een historische gebeurtenis. Hij werd de jongste president in de Franse geschiedenis, met 39 jaar oud. Zijn overwinning betekende ook het einde van het twee-partijenstelsel dat decennialang de Franse politiek had gedomineerd.
De gevolgen van Macron’s verkiezing waren verstrekkend. Hij hervormde de arbeidswetgeving om de flexibiliteit van bedrijven te vergroten, wat leidde tot protesten van vakbonden. Hij lanceerde ook een reeks maatregelen om de economische groei te stimuleren, zoals belastingverlagingen voor bedrijven en investeringen in infrastructuur.
Macron’s buitenlandse beleid richtte zich op het versterken van de Europese Unie en het bevorderen van multilateralisme. Hij speelde een belangrijke rol bij het onderhandelen over nieuwe handelsdeals en bij het bepalen van de houding van de EU tegenover Groot-Brittannië na de Brexit.
Tabel 1: Verkiezingsresultaten 2017
| Kandidaat | Partij | Stemmen (1e ronde) | Stemmen (2e ronde) |
|---|---|---|---|
| Emmanuel Macron | En Marche! | 24,01% | 66,10% |
| Marine Le Pen | Nationaal Front | 21,30% | 33,90% |
Macron’s presidentschap was niet zonder uitdagingen. Hij werd geconfronteerd met protestbewegingen als de “gele hesjes” die zich verzetten tegen zijn economische hervormingen. Hij moest ook omgaan met internationale crises zoals de COVID-19 pandemie en de oorlog in Oekraïne.
Ondanks deze tegenslagen heeft Macron een belangrijke indruk achtergelaten op de Franse politiek. Zijn verkiezingsoverwinning markeerde het einde van een tijdperk en het begin van een nieuw hoofdstuk. Macron’s succes kan worden gezien als een teken van de groeiende behoefte aan verandering en vernieuwing in westerse democratieën.
Het is nog te vroeg om een definitieve beoordeling te geven van Macron’s presidentschap. Maar één ding is zeker: zijn verkiezingsoverwinning heeft een blijvende impact gehad op de Franse politiek en het landschap van de Europese Unie.